Gökhan Erarslan’ın yazdığı ve yönettiği “Dilemma” serisinin ikinci oyunu “Ben Eskiden Çok Ünlüydüm”, bizleri 1990’lı yıllara götürüyor. Oyunun kahramanı Mavi. Oyunda Mavi’yi Ezgi Hüyükpınar Erarslan canlandırıyor. Duygu geçişleri, beden hakimiyeti ve güzel sesiyle belleklerimize kazındı Ezgi H. Erarslan’ın başarılı oyunculuğu…
BAŞARILI BİR METİN
Tek kişilik oyunlar bizi ilk başta biraz korkutuyor. Yaklaşık 85 dakika ve tek perde. Bu önyargıdan kurtulmamız için böyle oyunlara ihtiyacımız var. Çok başarılı bir metin ve dikkat çeken bir oyunculuk seyrettik.
Günümüzde başlayan oyunda idealist bir oyuncunun yaşamına tanıklık ediyoruz. Geçmiş ile bugüne yolculuk yapan Mavi’nin öyküsü aslında hepimizin hikâyesi… Bu ülkenin aydınlık insanları ve bu ülkenin yüreği karanlık insanları… Bir anda insanların ayrıştırıldığı o sisli günler geliyor gözümüzün önüne. Hoş, aslında bugün de çok açık bir havada değiliz ya… Ne diyor Mavi oyunda. “Korku, dehşet bulaşıcı bir hastalık gibiydi aslında.” En yakın arkadaşları Esra ve Feyza için bir anda “öteki” oluvermişti Mavi…
ZOR YILLAR
Yıl 12 Mart 1995 günü akşam saatlerinde İstanbul’da Alevi vatandaşların çoğunlukta yaşadığı Gazi Mahallesi’ndeki dört kahvehane ve bir pastane aynı anda kimliği belirsiz kişilerce bir taksiden otomatik silahlarla açılan ateşle taranmış. Ve ölenler, yaralananlar… Ben ortaokula gidiyordum ama dün gibi hatırlıyorum bu vahşeti. Oyunda Mavi de o günleri anlatıyor, gözleri yaşlı… Ve şu cümle, yüreğime yüreğime vuruyor: “Arkadaşlarım ‘Alevilerin elinden yemek yenmez’ dedi, biz pismişiz, yemin ederim anne ben söylemedim Alevi olduğumuzu…” Ülkemin aydınlık insanları ve yüreği karanlık insanları…
RANTA KURBAN GİDENLER
“Ben Eskiden çok Ünlüydüm” adlı oyun ne çok şeyi hatırlattı bize. Sınavı hiç bitmeyen aydınlık insanların, gericilerden neler çektiğini mesela… Dut ve kiraz ağaçlarını, bahçeli evleri… Ranta kurban gittiler tabii ki hepsi. Sonra “Tetris”, “Alf”, “Süper Baba”, “Çarkıfelek”, “İkinci Bahar”, “Cartel” ve diğerleri… Peki, bu 90’lı yıllar gerçekten tatlı bir rüya mıydı yoksa bitmek bilmeyen bir kâbus mu? 90’lı yıllar benim çocukluğum. Her iyi ve kötü zamanları dün gibi hatırladığım çocukluğuma gitmek ne iyi geldi.
Bu hikâye hepimizin hikâyesi, Mavi anlatıyor sahneden, kaçırmayın!
