“Symphony for a Good Boy”da Robert Sandler, yüzey ve öz arasında gidip gelen alana ilişkin gülünç sorgulamalarını geliştiriyor. Gıdıklayan ve dürten, okşayan ve boğan, sızlanan ve inkar eden işler bunlar. Bununla birlikte, dayanılmaz erotizmleri hazcı olmaktan çok varoluşçudur. Zevkle nabız gibi atan ama onun oluşturucu duygusallık ve güç kutuplarından haklı olarak şüphe duyan bu eserler, tüm estetik son noktaları sorgulayıcı bir şakanın kıçı olarak konumlandırıyor. Memnuniyet onlar için sadece başlangıçtır.
Sandler’ın bu ıstıraplı zevkler bahçesine rehberi bir palyaço, daha doğrusu the palyaço: beyaz maske, kırmızı burun, gülünç, üzgün ve korkutucu. Bir önceki şovunda “Ha! Ah!” (2021), bu yarı insan ruh hali geliştirici, görüntülere hakim oldu. Orada, bir fotoğraf çerçevesi veya kafeste aptalca oyunlar oynayan, zevkiniz için onurunu, başarınız için başarısızlığını sunan şakacı bir sanatçıydı. İki yıl sonra, bu palyaço çiçeği meyve verdi. Poleni artık sanatsal süreci tohumluyor, alanı, ortamı, biçimi kirletiyor ve düşük komedi ile yüksek sanatı birbirine karıştıran piç eserler üretiyor: karmaşık açık sözlülük çalışmaları, kavramsal soytarılık çalışmaları, derin soytarılık çalışmaları.
“İyi Bir Çocuk İçin Senfoni” palyaçonun eşcinselliği ve zulmünden zevk alır. On bir isimsiz tüy eser, bir orkestra veya bir Yunan korosu gibi mekanı yapılandırır ve denetler. Yüz büyüklüğündeki bu kare tuvaller, bir tasarım ürününün mükemmel ambalajını ya da belki de hükmedilen bağlılığın lateksleşmiş heyecanını çağrıştıran, aşılmaz tek renkli bir cila ile kaplanmıştır. Devekuşu tüyleri tıkalı yüzeyi gösterişli ve hafiflikle tamamlar, ama aynı zamanda gıdıklar ve işkence ederler. İşlev ile nesnelik, anlam ile güzellik arasındaki mekanik hamlelerde bocalayarak, sadece düzenli kakofoniye yeniden katılmak için dururlar ve poz verirler.
Koparılan tüylerin mekanik ve ani hareketleri, tatlıdan çok acı bir görüntü uyandırır. En önemlisi, aynı zamanda çok komik. Bu siborgların hem dokunaklı hem de acıklı olan başarısız zarafet girişimleri, Sandler’ın projesinin kalbine iniyor ve araştırmasının derinliklerine işaret ediyor. Komediyi “yaşayanlar üzerine mekanik bir şey” olarak gören Henri Bergson gibi, Sandler da kahkahayı kesinliğin ve onun katılaşmasının etik bir reddi, yani ölümün birçok yüzünün reddi olarak görür. Dışarı çıkmış bir dil ya da iyi zamanlanmış bir osurma gibi, tüyler kendilerinin şişirdikleri balonu sürekli delip geçerek her türlü kesinliği ve tüm başarıyı engeller.
Eğer, öz-farkındalıkları ve antropomorfize edilmiş ihtişamlarıyla, isimsiz tüy çalışmaları, Michael-Friedyen bir teatrofobiyi (ve ona eşlik eden normatif fobiler dizisini) çağrıştırıyorsa, Şanslı (2023) mühlet sunar. Heykelin doğrudan göndergeliği, durağan nesneliği, devam eden kalitesi, insan-altı öznesi: boyun eğme değilse de hepsi fısıltı uysallığı. Kısırlaştırılmış köpek izleyiciye kendini tamamen sunar.
. . . ve yine de kaka yapıyor. Yani çalışır, üretir, değiş tokuş eder, hareket eder. Estetik dalgınlığın zarif hali, bir kez daha palyaçonun oyalanan, acımasız gülümsemesi ve zaptedilemeyen dışkı tarafından delinir. Şanslı-adı, Beckett’in tasmalı karakterine atıfta bulunabilir. Godot’yu Beklerken (1959)—gitmek zorunda. Şu anda. Ama tabii ki gidemez: “Yapacak bir şey yok!” Video çalışmasında olduğu gibi Çıkış Bir palyaçonun tepkisiz penisini kandırdığını gösteren Sandler, Beckett gibi hiçbir tatmin sunmuyor, sadece bekliyor. Anüs ve Toprak arasında, işlev ve şey arasında asılı duran değerli sen-nesne hareket halinde durur. Hepimiz gibi, tüm bunlar gibi, bu da başka bir başarısız çalışmadır.
—Emir Farjoun
de Kai Matsumiya, New York
5 Ağustos 2023’e kadar
Kaynak : https://www.moussemagazine.it/magazine/robert-sandler-kai-matsumiya-new-york-2023