Penny Goring’in Duygusal Vücut Korkusu

LONDRA – Çalışmaları korku, öfke, aşk ve kaygı gibi soyut duygular tarafından yönlendiriliyor olsa da, sanatçı Penny Goring onları fiziksel dünyaya tekmeleme ve çığlık atma konusunda sürekli yeni yollar buluyor. Bir kamu kurumunda ilk kişisel sergisi için, kuruş dünyası Çağdaş Sanatlar Enstitüsü’nde (ICA) sanatçı, şefkatten şiddetliye aniden değişen duygusal bir manzara yaratıyor.

Goring’in kişisel ve politik arasındaki çizgiyi aşan birçok çalışmasında bir karanlık duygusu var: tükenmez kalemler ve özgür yazılım (örneğin, Microsoft Paint) dahil olmak üzere kullandığı malzemeler sert ekonomik gerçeklerden açıkça etkileniyor. Bu, sanatına nüfuz eden belirsizliği ve endişeyi yansıtıyor: ben ve benim (2017) “kaygı nesneleri” olarak adlandırdığı bir dizidir – siyah boşluklardan pembe gözyaşları ağlayan “CRY BABY” gibi karikatürize özelliklere sahip küçük peluş yüzler. Bu yüzler, “Blue Tree Grey” (2016) ve “Pyre” (2016) gibi çalışmalarında tekrar eden motiflerdir. Onlarla birlikte Goring, karmaşık, genellikle çelişkili duygular dünyası yaratır. Sanatında, korku veya belirsizlik duygularını vücudun derinden içsel bir uzantısı olarak ifade etmek için kelimenin tam anlamıyla benliği tersyüz eder. Örneğin, “İçimdeki Amelia Ölü”(2017), aşk ve şiddeti, umut ve umutsuzluğu bir araya getiren, kalplerle kaplı, parçalanmış bir vücudu gösterir.

Bu duygular, Goring’in tuvale koyduğu fiziksel bedenleri dönüştürdüğü gibi, alternatif bir dünya yaratma gücüne de sahiptir – sanki dünyaya yaydığı duyguların onu değiştirme gücü varmış gibi. “ANTI CAPITALIST RAPTORS DÜŞÜNÜYORUM” metninin kapsadığı, yüzü izleyiciden uzak bir şekilde üstsüz bir figür olan “Anti Raptors” (2014), dünyanın şiddetini ve kusurluluğunu kabul ederken, yine de onu değiştirmek istiyor.

Bu kusur fikri, “Yanlış Bebek” (2022) (vücudunda YANLIŞ YÜZ, YANLIŞ KALP, YANLIŞ HİSSE, YANLIŞ AYAK yazılı şişme bir oyuncak bebek) gibi bu kusurları ilan eden heykeller aracılığıyla olsun, Goring’in beden temsillerinin ayrılmaz bir parçasıdır. ve yüz) veya “Amelia”nın sakatlanmış vücudu gibi çizimler. Genellikle kusurlu ve rahatsız edici olan bu bedenler, fiziksel olarak tutulması zor olan duyguların depoları haline gelir. İçinde Aşırı Çıplak Yoga SerisiGoring, yoga fikrini sükunete ulaşmanın bir yolu olarak alır ve normalde yüzeyin altında yatan – meditatif bir mantra tarafından bastırılan – duyguları beden dehşeti kinayeleriyle uyandırarak onu şiddetle altüst eder. Çıplak bir figürü gözleri açık ve ağzı buruşmuş bir şekilde betimleyen “Extreme Naked Yoga 3” (2017), figürün bacakları arasında garip ve şekilsiz bir şey belirirken şiddetli duyguları bedensel hale getiriyor.

Goring’in işlerindeki bedenler ve duygular arasındaki etkileşim ve bunların dönüştürücü olma potansiyelleri, sanatçının her zaman açıkta kalan kalbine kan gibi pompalanan politikaları ortaya koyuyor. Bu bedenler, katlandıkları koşullarda acı çektirilir: Çıplak ama ayakkabı boyasıyla kızarmış, eller alev alev yanan, çıplak bir figür, “bedenim mahvoldu ve yoksulluk içinde yaşıyorum çünkü gerçek aşkı aramayı asla bırakmadım. ” hem dünyanın dehşetini hem de onu aşmak ya da ondan kaçmak için umutsuz umudu yakalar. Soru, bu şeylerin çarpışmasına ne kadar süre var ve çarpıştıklarında ne olacak; Goring’e göre merkez tutamaz, tutmamalıdır da.

kuruş dünyası 18 Eylül’e kadar ICA’da (12 Carlton House Terrace, Londra, İngiltere) devam ediyor. Serginin küratörlüğünü Rosalie Doubal yaptı.