Nguyenễn Thị Thanh Mai, Nguyen Sanat Vakfı’nda – EMASI Nam Long

Nguyen Sanat Vakfı’nın iki mekanı arasında bölünmüş olan Nguyenễn Thị Thanh Mai’nin son sergisi “Artık Yok, Henüz Değil”, sanatçının kişisel ve kolektif pratikleri arasında bir buluşma aracılık ediyor. Nam Long kampüsünde sergilenen eserler, Tonlé Sap gölünün ne Vietnam ne de Kamboçya tarafından kabul edilmiş vatansız asalak nüfusunun izini sürüyor. Devam eden “Kaybolan Manzaralar” 2017– serisinde derme çatma evlerin fotoğrafları, sakinlerinin son menşe noktalarından toplanan dalgaların karaya attığı odunlara, eski bina artıklarına veya çıralara UV baskı ile basılıyor. Nguyenễn, ahşabın çatlak, soyulan yüzeylerini deniz mavisinden deniz salyangozuna kadar çeşitli mavi tonlarına boyayarak görüntüleri daha da hüzünlü hale getiriyor. İçinde Siyah Manzaralar, 2018–20, tek kanallı bir video, Mekong boyunca yüzen konutların demirlendiği bir dizi loş, neon aydınlatmalı alanda bize rehberlik ediyor. Bu unutulmaz manzaralara, yaşlı bir şamanın balıkların göle dönmesi için cızırtılı duasının müziği eşlik ediyor ve ev sakinlerinin yokluğunu daha da keskinleştiriyor – artık bizi ulusal sınırların geçirgen geçerliliğini düşünmeye davet eden inatçı hayaletler.

Van Phuc kampüsünde, Nguyenễn ve neredeyse yirmi sanatçı arkadaşı, bir zamanlar Hue’nun İmparatorluk Kalesi’nin kenar mahallelerinde yaşayan ancak şehrin “temizliği”nin bir parçası olarak yerinden edilmiş işçi sınıfı topluluklarıyla ilişki kurarken, anlatı akışı tempoyu değiştiriyor. Kale, UNESCO Dünya Mirası statüsünü aldıktan sonra. Devam eden ortak proje Kalenin Kenarı2021’de başlatılan , sanatçıların mekana özgü uygulamalarını, köklerinden koparılmış ailelerin geride bıraktığı buluntu nesnelerden oluşan bir koleksiyonla genişletiyor. Hoàng Ngọc Tú’nunki gibi çalışır Görülen, görülmeyen, 2022, üst üste binen ev plakalarının bir düzenlemesi; Nguyenễn Văn Hè’nin yeniden doğuş2022, beş tuğla sütundan oluşan heykelsi bir enstalasyon; ve Xuân Hạ’s Konsantre2022, toprak ve köklerle kaplı devrilmiş bir masa, izleyicileri, yerinden edilmiş kişilerin hatıralarının aidiyet güvencesizliği etrafında sorular olarak yeniden doğduğu bir periferik aleme çekmeye hizmet ediyor.

— Hung Duong