MoMA’nın Keskin ‘Yeni Fotoğrafçılık’ Gösterisi Lagos Odaklı Olarak Geri Dönüyor – ARTnews.com

Kulağa otoriter görünen başlıklarına rağmen, Museum of Modern Art’ın yinelenen “Yeni Fotoğraf” serisinin son basımları özellikle yaygınlaştı; gerçekten bir iz bırakamayacak kadar kavramsal ve kaygan. İşte iyi haber: En son “New Photography” şovu bu kaybetme serisine son veriyor. Sonunda yaşam belirtileri olan bir “Yeni Fotoğraf”.

Tarihte ilk kez, “Yeni Fotoğrafçılık” coğrafi bir bakış açısına sahip. Bu sefer dahil edilen tüm fotoğrafçıların, Yoruba dili konuşanlar tarafından Èkó olarak bilinen Nijerya’nın Lagos şehriyle bağları var. MoMA, Afrika sanatına ve özellikle de Afrika fotoğrafçılığına nadiren ilgi gösterdiği için bu tek başına onu dikkate değer kılar.

Ancak sanatın kendisi, bırakın orada yaşayan insanları, bir şehri belgelemenin fotoğrafçılığın gerçekte ne anlama geldiğine meydan okuyan serginin küratörü Oluremi C. Onabanjo’nun tutkularıyla örtüşüyor. “Yeni Fotoğrafçılık”ın son iki baskısından çok daha küçük bir grup olan sadece yedi sanatçıyla gitmekle akıllıca bir seçim yaptı. Bunu yapmak, her biri hem kavramsal hem de diğer yollarla Lagos’un vatandaşlarına ve tarihine saygı göstermenin ilginç yollarını bulan uygulamalarına daha derinlemesine dalmasına olanak tanır. Tüm sanatçıların keşiflerine rehberlik eden şey, bir araç olarak fotoğrafın kendisinin – ne yaptığı, kimin için olduğu ve neleri ortaya çıkarabileceği – büyülenmesidir.

Bu sanatçıların en güçlüsü olan Logo Oluwamuyiwa, lensini Lagos sokaklarında eğitiyor ve bazen görüntülerini tanınmayacak kadar bozan eğik açılar kullanarak fotoğraflıyor. Petrol Harikaları II (2018), ayakları altta görünen, ayakta duran iki kişinin baş aşağı çekimine sahiptir. Üst yarısını yansıtan bir su birikintisi görmek için üstlerine bakın. Kelimenin tam anlamıyla Lagos’a bakışımızı yeniden yönlendiriyor, ardından bunu bir dizi baskı, vinil duvar kağıdı ve yakınlarda gösterilen filmlerde tekrar tekrar yapıyor.

Oluwamuyiwa’nın bereketli siyah-beyaz fotoğrafçılığı, kabaca yarım yüzyıl daha yaşlı bir sanatçı olan Akinbode Akinbiyi’nin çalışmasında düzgün bir sonuç buluyor. Aynı şekilde renksiz bir modda çalışan Akınbiyi, dikkatini bir zamanlar Lagoslular arasında popüler olan bir sahil bölgesi olan Bar Plajı’na çevirir. Bu fotoğraflar, bir zamanlar kadınların uzandığı, erkeklerin koştuğu ve tuhaf bir görüntüde, etrafındaki yıkananlardan habersiz görünen, uyuklayan bir köpeğin kayıtları gibi hareket ediyor.

Akinbiyi, “Sea Never Dry” adlı bu diziye 1982’de, Nijerya İç Savaşı’nın sona ermesinden on yıldan biraz daha uzun bir süre sonra başladı. Çalışmaları sakin, yumuşak ve rüya gibi ve bu sergideki eserlerin çoğu da öyle. Ancak, kanıtlarının her zaman görünür olmadığı durumlarda bile, tarihin çalkantılı güçleri hala elle tutulur.

Amanda Iheme’nin fotoğraflarından bazıları ilk bakışta arşiv belgeleri gibi görünüyor – eski kasetlerin, sararmış toplu taşıma biletlerinin ve çürüyen binaların basit resimleri gibi görünüyorlar. Yine de bu tür resimler, özellikle meydana gelen erozyonu göremeyen insanların gözünde, kaybolmakta olan tarihi temsil ediyor.

Iheme’nin 2015 tarihli fotoğraflarından biri, 19. yüzyılda eskiden köleleştirilmiş insanlar tarafından güneşli bir gökyüzünün altında inşa edilen Casa de Fernandez’i gösteriyor. Mütevazi bir şekilde duruyor, duvarlarında yaş izleri var. Iheme’nin bu fotoğrafı çekmesinden bir yıl sonra, bina esrarengiz bir şekilde yıkıldı. Şimdi, Iheme’nin fotoğrafı onun var olduğunun kanıtı olarak duruyor.

Geçmiş kırılgan bir şeydir, Abraham Oghobase’in enstalasyonunda kullandığı ince, savunmasız şifonun altını çizdiği bir gerçek. İnşa Edilmiş Gerçekler (2019–22). Bu ipek parçaları, “ilkel kabileler” ve Nijerya’daki kömür madenciliği hakkında asırlık İngiliz metinleriyle basılmıştır; daha sonra sömürge döneminden yeniden fotoğraflanmış görüntülerin üzerine yerleştirilirler. Bu resimlerden bazılarının bazı kısımları çıkarılmıştır, böylece içlerindeki insanlar arkalarında hayaletimsi yarım varlıklar bırakarak kayıp gidiyormuş gibi görünürler.

Benzer hayaletler, Lagos Studios Archives projesi eski stüdyo portrelerini toplamayı ve onları hasarlı halleriyle temsil etmeyi içeren Karl Ohiri tarafından toplanan görüntülerde görülüyor. Ohiri’nin taranan ve yeniden fotoğraflanan görüntülerinin çoğu zamanla savaşı kaybetti – doğal olmayan morluk benzeri lekelerle çiçek açtılar ve farklı tonlara dönüştüler. Mevcut durumlarında, kendi perili güzelliklerini içerirler. Onlarca yıl öncesine ait ailesinin resimleri kendi çalışması için hammadde olarak kullanılan ve bu anlık görüntüleri tipo baskı makinelerine yerleştiren Kelani Abass’ın çalışmalarıyla güzel bir şekilde eşleşiyorlar.

Burada geleneksel olarak belgesel fotoğrafçılık olarak anlaşılan şeye katkıda bulunan tek bir sanatçı var: Çalışmaları ABD’de yayınlanan bir foto muhabiri olan Yagazie Emezi. New York Times Ve ZAMAN. #EndSARS hareketinin bir parçası olarak 2020’de polis şiddetine karşı düzenlenen protestoları yakalayan çalışmalar gösteriyor. Bunlar, izleyicileri sokaklara çeken canlandırıcı resimler, bir tanesinde bayrak sallayarak araba sıraları arasında metanetle yürüyen bir kadın var.

Ancak daha etkili çalışmalar, Lagos’un yollarına daha az belirgin yollar bulan çalışmalardır. Bu fotoğrafçıların ellerinde, bu caddeler sadece şehrin geri kalanına değil, tüm Nijerya’ya ve nihayetinde başka birçok uzak yere çıkıyor.

Oluwamuyiwa’nın bu kadarı örtük bir şekilde Lagos Ev Sahipleri (2014), tozlu bir otobüsün arka tarafından çekilmiş bir fotoğrafı. Adı, penceresindeki bir tabeladan geliyor: “LAGOS DÜNYAYA EV SAHİPTİR.” Oluwamuyiwa, bu çekimi MoMA ziyaretçilerinin ücretsiz olarak evlerine götürebilecekleri bir poster olarak bastırdı. Oluwamuyiwa’nın posterlerinden birine tutun, ona değer verin ve bırakın bu Nijerya merkezinin etkisi eviniz dediğiniz yere gelsin.