Juxtapoz Dergisi – İnceleme: Alicia McCarthy, Muzae Sesay ve Martha Shaw ile Bir Yerin Nabzı Atan Ruhu

Beloved Bay Area sanatçıları Alicia McCarthy, Muzae Sesay ve Martha Shaw, pt.2 Galeriler Mevcut sergi, bir pratiğe, bir topluluğun kökenine ve bir yerin nabzı atan ruhuna dair canlı bir resim kutlaması yaratıyor.

Essence Hardy’nin galeri basın bülteninde tanımladığı gibi, bu “bir resim sergisi ve aynı zamanda resim üzerine bir çalışma. McCarthy, Sesay ve Shaw’un eserleri, malzeme olarak boyaya olan ilgiyi ve onun duyguyu şekillendirme kapasitesini öne çıkarıyor.” Her bir parçanın el yapımı kalitesi – Sesay’ın dönen, dokulu elinde, McCarthy’nin damlayan boyasında ve renk kartelasında, Shaw’un yorumlayıcı sunumunda ve tuvali kazımasında açıkça görülüyor – her sanatçıda bir dürüstlük, ham ifade duygusu uyandırıyor.

Burada üç sergi bir araya geliyor: Muzae Sesay’ın kişisel sergisi, Sesay ve Alicia McCarthy’nin işlerinden oluşan bir sergi ve McCarthy’ninkilerle birlikte Martha Shaw’ın resimlerinden oluşan bir sergi.

En son buradaykenSesay’ın kişisel sergisi, beş panelli anıtsal bir düzenlemeye sahip. Oakland sakinleri, başlıklarda ve eserlerde kendilerini yeme ve içmenin yerel dayanak noktaları olarak tanıyacaklar – Legionnaire, Ruby Room, Shan Dong, Maya Helal ve Happy Burrito, Sesay’ın destansı bestelerinde ölümsüzleştirildi. Sesay, özgün soyut duyarlılığıyla gerçek mekânlara sesleniyor. Apsisler, vitraylar ve su kemeri formları gibi klasik, yarı dini mimari özelliklere yaptığı gönderme, kesinlikle öyle olmayan şeylerin geleneksel bir temsilini yaratıyor. Örgütlü bir dayatma olarak maneviyattan ziyade cemaatin maneviyatına atıfta bulunarak yıkıcı hale gelir. Her bir parça, ölçek olarak, tasvir edilen mekana açılan bir kapı, yanıcı ve mücevher tonlu tonlar ve boyanmış ve üzerine çizilmiş yüzeyin yumuşaklığı sayesinde sıcak bir davet işlevi görüyor.

Sesay’ın el izi, renk uyumlarının ışıltılı yankılanmasıyla birlikte eserinin en büyüleyici yönlerinden biri. Tuvale daha yakından bakıldığında, farklı cephelerdeki gölgeleri işaretlemek için kullanılan yağ çubuğunun veya renkli kalemin yolunu net bir şekilde gösteren, gezinen çizgiler ortaya çıkıyor. Bağlanma Saati Balkonikili sergi alanında McCarthy’nin çalışmalarının yanında gösterilen , dokudaki bu keskin değişimler yoluyla özel bir zaferdir. Sağ alttaki düz renk alanları, ayı çevreleyen mor ve mavideki uğultu, daha naif işaretleme veya duvara yaslanan destek kirişlerinin Y şeklindeki keskin gölgesini oluşturan dönen, döngüsel, düzensiz çizgilerle keskin bir kontrast sağlar.

İçinde Liman şehri, Sesay’ın çalışmalarının boyutsallığı parlıyor ve mekanların ve manzaranın panelleşmesi anahtar oluyor. Yelkenli motifi, körfezde ön plana çıkarılan ama aynı zamanda perspektif alanları birleşerek içine gömülen bir damga gibi sırayla tekrarlanır. İşin dramatik yatay ölçeği, izleyicinin içinde var olmasına, yakıcı güneşin altındaki pürüzlü, dalgaların arasında kendini evinde hissetmesine olanak tanır.

Alicia McCarthy’nin resimleri samimi ve taze, neredeyse çocuksu bir canlılık ve neşeyle dolu. Buluntu boyalar, pigmentler ve paneller kullanıyor, malzemeleri renkli kurşun kalemden sprey boyaya ve ev boyasına kadar değişiyor. Buradaki kompozisyonlar kesinlikle evrensel hissettiriyor, yine de burada gören bizler için şehirle derinden iç içe geçiyorlar. Her şeyden çok McCarthy’nin parçalarıyla karşı karşıya gelmek, gözleriniz ile izlerini sürmek, canlı renklere dalmak büyük bir keyif.

İşin fizikselliği canlandırıcı bir şekilde açık. Dokuma işlerinde, elinin başından sonuna kadar izlediği yolu takip edebilirsiniz. Parçalar içten dışa doğru, panelin ortasından çevresine kadar çizgileri (fırça darbeleri veya sprey boya akışları) katmanlayarak çalışır. Göz, tonların kendisine, renkler arasındaki bağlantılara, aralarındaki negatif boşluğa çekilir. İş misafirperver. Kendini olduğu gibi, nezaketle, neşeyle ve ruhla sunar.

Martha Shaw ile birlikte sergide McCarthy, temas noktalarında birbirine geçen yayları birbirine bağlayan iki küçük yapıt gösteriyor. Sprey boya damlamalarında göksel bir doğa var ve renkli kalem gökkuşakları ufuk çizgisini süpürüyor. Gökkuşağı, yeryüzü ve gökyüzü arasında bir birleşme, dünyevi ve uhrevi fenomenler arasında bir eşik alanı, bir ışık serabı ama aynı zamanda bir doğa harikası olarak hizmet eder. Bana göre bu eşik alan, McCarthy’nin çalışmalarını uygun bir şekilde yansıtıyor – ışığın ruhu, renk tayfı, malzemede topraklanmışlık, ancak kompozisyonda hafiflik ve neşe.

Shaw’ın resimleri, Sesay ve McCarthy’nin büyük ölçekli, renkli çalışmalarının samimi bir karşılığıdır. Düzenlenmiş balıkların dikkatli figürlerini, ay ışığı altında deniz manzaralarını, vitrin mankenlerinin üzerinde duran kolyeleri ve küçük vazolara dizilmiş ranunculileri resmediyor. Resimlerin kendileri sessiz, ancak önemlilik kendini gösteriyor. Değerliler, ama cesurlar. Fırça darbeleri, altındaki tuvale dair bol miktarda kanıt bırakır ve renk alanlarının kenarları kendilerini açıkça gösterir. Düğünçiçeği resimlerinde arka planlar çiçeklerden sonra işlenir, etraflarındaki ana hatlar bir tür hale oluşturur ve içinde bulundukları boşluk öne çıkar. Manken with Pearl’de Shaw, mankenin göğsünü çiziyor ve kahverengi alt boya görünüyor. Aksi takdirde ilginç olabilecek sahneler, unutulmaz bir çekiciliğe ve şüphe götürmez bir dürüstlüğe sahiptir. Seyrek olsalar da, çağrıştırıcıdırlar, tarif ediyor gibi göründükleri yaşamda neredeyse anlatısaldırlar.

Ustalıkla seçilmiş bu sergi, sanatı olması gerektiği gibi sunuyor: korumasız, etkileyici ve toplumsal. Bu şovun zevkinin bir parçası ve pt. 2 galeri bir bütün olarak, bir topluluğun yaratıcısı ve mihenk taşı olarak konumudur. Sesay’ın bir tablosu olan Endless, bu açıdan bu sergiye mükemmel bir noktalama işareti gibi görünüyor. Burada, Shaw ve McCarthy’nin Sesay’ın mükemmel tarzıyla işlenen sentezlenmiş etkisini görebilirsiniz. Ayın bembeyaz manzarasının önünde bir gökkuşağı fışkırıyor, sanayi kentinin üzerinde ve dışında kavisler çiziyor; bu üç nesil ressamın bir karışımı, üst üste biniyor, iç içe geçiyor, birbirinin içinden nefes alıyor. —Annie Dauber

Sergiler, 29 Temmuz 2023’e kadar Oakland’da pt.2’de görülebilir.