Gordon Robichaux’da Tony Feher

Daha büyük bir heykel pratiğinden küçük bir ısırık alan “Tony Feher 1986–1994”, merhum sanatçının görünüşte sıradan olanı kendiliğinden şiirsel hale getirme becerisinin değerli bir hatırlatıcısıdır. Feher’in sekiz yıllık yaşamını, HIV teşhisi konmadan öncesini ve sonrasını kapsayan burada sunulan on beş çalışma, Feher’in belirgin zaman bilincini (2016’da öldü) ve biçime olan yakın ilgisini gösteriyor.

Bu sunumdaki parçalardan birçoğu daha önce hiç sergilenmemiş, bize bir ilk karşılaşma armağanı sunuyor. Feher, son zamanlarda çizimleriyle gecikmiş bir takdir toplamış olsa da (bu çalışmaların bir kitabı 2022’de Gregory R. Miller & Co. tarafından yayınlandı), sanatçı en çok sıradan nesneleri tapınağa benzer konfigürasyonlara yaratıcı düzenlemeleriyle tanınır. Feher’in elinde ucuz olan değer kazanır; sıradan, güzel; ve keş, tamamen mücevher gibi. Felix Gonzalez-Torres ve Gabriel Orozco’nun sanatıyla ilgili olarak sık sık bahsedilse de, Feher’in çıktıları, kendilerini hazine aramak için sokakları araştıran şehir arkeologları kılığına giren sanatçılar olan Yuji Agematsu ve Candy Jernigan’ınkiyle eşit derecede diyalog içindedir.

Cam kavanozları ve misketleri kendine özgü kullanımı, iki resimde gördüğümüz gibi, bu samimi boyuttaki gösteride iyi bir şekilde temsil ediliyor. İsimsiz 1991 ve 1993 yılları arasında yapılan işler. Başka yerlerde, mermerler ya bir alüminyum folyo levha üzerinde duruyor ya da bir file çanta içinde tavandan sarkıtılıyor. Malzemelerin yansıtıcı yüzeyleri, galerinin New York’a bakan iki büyük penceresinden gelen güneşi yakalıyor ve bu da Feher’in birincil ilgi alanı olan çeşitli ışık araştırmaları ile sonuçlanıyor. Bir cam kavanoz, bir kaide üzerine boşaltılmış ve kare şeklinde bir grup halinde düzenlenmiş otuz yedi öğeyi ortaya çıkarmıştır (İsimsiz, 1992–93). Karton kutu, öne çıkan eserlerin dördünde yer alan bir başka yinelenen motiftir. Bu heykeller, Feher’in kap işlevi gören, doldurulacak ve boşaltılacak nesnelerle ilgili kaygısını dile getiriyor. AIDS krizinin yol açtığı büyük kayıpları taşıyan kaplar olarak okunabilirken, doldurulup boşaltılmaları aynı zamanda nefes alma sürecini ve dolayısıyla vücudun kendisini de yansıtır.

— Ksenia M. Soboleva