Georgia O’Keeffe Bu Çalışmaları Kör Olduktan Sonra Yaptı – ARTnews.com

New York Modern Sanat Müzesi’ndeki son büyük Georgia O’Keeffe gösterisinin başlığını gördüğümde – “Görmek Zaman Alır” – heyecanlandım. Sonunda kendi kendime onun körlüğünden bahsedeceğiz diye düşündüm. 1970’lerde, O’Keeffe’nin maküler dejenerasyonu, onu kısa bir süre için resimden heykele dönmeye itti: Elleriyle, kil ile çalışmaya başladı ve sonunda yeniden kağıt ve tuval üzerinde çalışmanın yollarını buldu.

Çoğunlukla, gösteri hakkında yanlış tahminde bulundum. Sergi, sanatçının 1910’larda seri ve kağıt üzerinde yaptığı işlere odaklanıyor. Yine de, erken dönem ve geç dönem eserlerinin bu kadar benzer olması beni büyüledi. Her iki dönemde de kalın çizgiler çizmek için sulu boyayı sıklıkla kullandı. Ve her ikisinde de sulu boyası nadiren suluydu. O’Keeffe boyayı kalınlaştırdı. Yeşilleri pembelerle eşleştirmeyi severdi – ancak kariyerinin sonundan itibaren bu çalışmalarda tamamlayıcı kombinasyon çok daha cesur hale geliyor. Aynı kompozisyonu ince varyasyonlarla denerdi, çoğu zaman kağıdın çoğunu işlenmemiş, seri halde çalışırdı. Eldeki sahneyle zaman geçirmenin, tam olarak kopyalamaktan çok, onun özünü kavramak ve damıtmakla ilgili olduğu hissine kapılıyorsunuz.

O’Keeffe’nin asistanlarından biri olan Carol Merrill, anılarında, sanatçının yaşamı boyunca körlüğünü gizli tuttuğunu yazıyor. Ayrıca Merril’e görüşünü yavaş yavaş kaybettiğini, ancak körlüğe hızla alıştığını anlattı. Yine de O’Keeffe, işinin değerini düşüreceğinden endişelenen satıcısı tarafından bunu gizli tutması için teşvik edildi. Çoğu zaman, dünyayı farklı görmemize yardımcı olan sanatçıları kutlarız; yine de sık sık, bazı bakış açılarının çok farklı olduğu, hoş karşılanmadığı bize hatırlatılır.

Tuval üzerine yağlı boya çalışmaları geleneksel olarak onun en büyük hitleri olarak kabul edilir, ancak her yerde eleştirmenler -Jackson Arn New YorkluSebastian Smee içinde Washington PostJohanna Fateman içinde 4 Sütun— kağıt üzerindeki bu işleri seviyorlar. Gençliğinde hissettiği bariz özgürlük duygusuna ve bir tuvalin baskısının yokluğuna işaret ediyorlar. Kariyerinin sonlarında, kendi gerçeğini yetenekli bir dünyadan saklayarak yaptığı daha fazla eserin de MoMA’da olmasını diledim.

Görme engelliyken yaptığı bir tablo var aslında. Ancak kontrol listesinde veya katalogda yok ve bir galeriden çok bir merdiven boşluğunda sergileniyor. sakın kaçırmayın denir Juan II ile Bir Günden (1977) ve yaptığı bir dizi tuvalden, yukarı doğru mavi bir gökyüzüne uzanan, önceden kısaltılmış, dikdörtgen gri bir gradyan gösteriyor. Üstteki slayt gösterisine, kör olduktan sonra yaptığı diğer çalışmaları ekliyorum – dizilerden alıntılar, bana kalsa dahil edeceğim işler. Sanırım, sanatsal vizyonunun, oküler vizyonunu geride bırakan şaşırtıcı ısrarından bahsediyorlar.