Frances Stark’ın mütevazı teklifi – Artforum International

Frances Stark’ın referans açısından yoğun ve biçimsel olarak gelişigüzel olan çalışmaları, çağdaş yaşamın derin, kendi kendini ima eden diri kesitlerini üretmek için seks ve politikayı, itiraf ve eleştiriyi birbirine karıştırıyor. Aşağıda, Stark son sergisinden bahsediyor. “Hakim İdeolojiye Hizmet Edin ya da Amcık Olmayı Durdurun” 29 Temmuz’a kadar New York’ta Barbara Gladstone’da görülebilen ve sanatçının resme dönüşünü simgeleyen.

İLK SANATÇI Müzik ikonu dışında Henry Miller ile gerçekten bağlantı kurdum, özellikle de romanı aracılığıyla. seksüs (1949). Onu sevdim çünkü aşırı özgür ruhlu eski bir vatanseverin otobiyografik bir Americana’sıydı. Olağanüstü bir hikaye anlatıcısıydı; tavizsiz, komik, şehvetli ama aynı zamanda yüksek fikirli ve güzeldi. Çalışma tarzım onunkine çok yakın oldu. Hayatımla yazıyorum.

Görsel sanatı ne kadar sevsem de, bir galeriye gitmeye karşı okumayı sevdiğim şey, her kelimeyi, her sayfayı sırayla okumanız gerektiğidir. Müzik notalarında olduğu gibi, her noktalama işareti size kelimelerin kulağa nasıl gelmesi gerektiğini ve ne zaman durmanız veya duraklamanız gerektiğini söyler. Bir kitabı alıp tersten okuyamazsınız. Bir kitap, tam olarak sanatçının gezinmenizi istediği şeyin bir haritasıdır. Bu arada, bir galeriye girebilir ve her şeye bakamazsınız bile. Bu düzeyde kesin bir dikkat göstermez. Bu benim için her zaman ilginç bir çıkmaz olmuştur çünkü genellikle elini tutuyormuş gibi eserler yaparım. Yanlış anda başka tarafa bakarsan, muhtemelen kızacağım.

Ian F. Svenonius’un 2015 tarihli “Censorship Now” adlı makalesinden bir dizi resim gösterdiğim 2017 Whitney Bienali’nden bu yana yaklaşık beş yıldır resim yapıyorum. Metni esasen Jonathan Swift’inkine benziyor Mütevazi bir teklif sansürü gerçekten tartışmıyor: Diyor ki devleti sansürlemek. Svenonius’un makalesinin mükemmel olduğunu düşündüm ve büyük A ile yazılmış bir sanat alanından geldiğini hissettim, sanat okullarından çıkan sanattan çok daha geniş bir alan. Svenonius, tüm kariyeri boyunca bir yeraltı ikonu olmuştur ve esasen kültür endüstrisinin geneline sesleniyordu. Sesini Whitney’e getirmenin tek yolunun onu çok büyük tuvallere gizlice sokmak olduğunu hissettim. Ve gerçekten işe yaradı. Büyük ölçekli kitap formatı, izleyicinin neredeyse bir çocuk kitabından sayfalar gibi girmesini kolaylaştırdı.

2020 yılında anonim bir Twitter hesabı üzerinden sanat dünyasının dışından insanlarla sohbet etmeye başladım. Anonim olmak harikaydı çünkü adımın söylediklerime eklenmesine ne kadar güvendiğimi açıkça ortaya koydu. Düzenli olarak okuduğum insanlarla etkileşime girdim ve onların saygısını kimlik bilgilerimle değil, sadece sözlerimle kazandım. Dost olduğum insanlardan biri, harika bir gazeteci ve Irak Savaşı’nın saygın bir eleştirmeni olan Sam Husseini idi. Yeni resimlerimden birinde yer alıyor.

Hem içeriden hem de dışarıdan biri olma paradoksu, çalışma şeklimin hemen hemen merkezinde yer alıyor. Covid sırasında e-posta sunucum ve web sitem gizemli bir şekilde çevrimdışı oldu ve “Bırak çöksün, bırak gitsin” diye düşündüm. Sonunda sadece birkaç yerel proje, MOCA aracılığıyla Vans ile bir işbirliği ve seks dergisinde sekiz sayfalık bir yayın yaptım. RichardsonHenry Taylor’ın Chinatown stüdyosunda/galerisinde gösterdiğim bir tablo grubuna dönüştürdüğüm.

gelen görüntülerden biri Richardson çalışma, benim oldukça açık bir çıplak portremdi (seks sohbeti günlerimin en yoğun olduğu zamanlarda çekilmiş). gerçeğini pekiştirmek istedim. En iyi şeyim (2011) ve diğer benzer işler aslında benim bedenimle yapılmıştı. Bu yazıların amacı, hepimizin internette ne kadar yalnız olduğumuza dair ifadeler olması değildi. Bunu seks enerjimle yaptım. Sadece cinsel değildi, aynı zamanda açıkça politikti.

Çağdaş bir sanatçı olarak, sanat dünyasının nasıl işlediğini ve gerçekte kimlerle aynı çizgide olduğunu gördüğüm için, kendimi baskın ideolojinin suç ortağı gibi hissediyorum. “Baskın İdeolojiye Hizmet Edin ya da Amcık Olmayı Durdurun” adlı yeni sergimdeki resimler, Instagram aracılığıyla bana ulaşan bir sanatçıyla yaptığım hararetli bir toplantı ve müteakip alışverişimden geliyor. Şaşırtıcı olan ilk görüşmemizden kısa bir süre sonra, bir yedek asker olarak Irak’ta bir yıllığına konuşlandırılacağı haberini verdi. Bu, yüksek lisans derecesine sahip, bir ortaokulda sanat öğreten, istikrarlı ve ciddi bir çizim pratiği olan bir sanatçı. Onun gibi istisnai insanlar için sosyal destek yoktur; Görünüşe göre ordudan almak zorunda kalmış çünkü tüm para orada.

— David Muenzer’e söylendiği gibi