Duane Linklater’ın Dağınık Kimlik Kavramları

CHICAGO – Duane Linklater son derece ihtimal dışı bir yapı inşa etti: yerden yukarısı yerine duvardan çıkıntı yapan devasa bir çadır. 20 fit uzunluğundaki sırıkları çıplak, direklerden sarkan kanvas tarafından açığa çıkarılıyor. Günümüzün korkunç derecede çarpık dünyası için bir metafor olarak, “ortadan kaybolması” herhangi bir metafor kadar uygundur. Ancak bu ters çevrilmiş bir ev veya tavandan sarkıtılmış bir at değil, yan bir çadır ve açıkça yanlış olduğu kadar, aynı zamanda kültürel özgüllüğü vurgulayan fantastik ve cüretkar.

Çadır, görüntülenen iki çadırdan biridir. annemin yanında, Linklater’ın Chicago Çağdaş Sanat Müzesi’ndeki kişisel sergisi. Ayrıca sekiz tane daha çadır örtüsü, bir deste çadır direği, 3-D baskılı ve yeniden fotoğraflanmış Yerli sanat eserleri, üçlü kürk, eski bir avokado renginde buzdolabı, kokineal ile boyanmış ve taklit bir Yunanlı tarafından giyilen büyük boy bir kapüşonlu dahildir. Wayfair’den Roma heykeli, hem The Cure hem de Amerikan Kızılderili Hareketi’ni tanıtan bir pankart ve biri Yvonne Rainer’a atıfta bulunularak yapılmış, diğeri Kuzey Amerika’nın en doğu noktasına yapılmış birkaç video.

Linklater’ın çeşitli referanslarının eşzamanlılığı, ki bu sadece kısmi bir listedir, kendi biyografisine, estetiğine ve mirasına şeffaf bir şekilde sadık kalırken, düzenli kimlik kavramlarını ortadan kaldırır. 1976 doğumlu Moose Cree First Nation’dan Omaskêko Cree sanatçısı, Kuzey Ontario’da küçük bir şehir olan Timmins’te okula gitti ve burada punk rock ve kaykay yaptı. Annesi, uçuş bölgesinde bir çadırda doğdu; anne tarafından büyükanne ve büyükbabası, Kanada’nın birine gönderilinceye kadar çalılıklarda yaşadı. kötü şöhretli yatılı okullar. Bard College’dan MFA derecesine sahip olan ve şu anda Ontario, North Bay’de eşi Alutiiq/Sugpiak sanatçısı ile birlikte yaşayan Linklater Tanya Lukin Bağlayıcıve üç çocukları, sergi kataloğundaki bu ve diğer detayları, ergenlik çağındaki kızı Sassa’nın çektiği ev fotoğraflarının yanı sıra halası Irene Linklater ve büyükannesi Agnes Hunter ile yaptığı röportajlarla anlatıyor.

Sanat dünyasında çok ender rastlanan aile ve toplumun önemi üzerindeki bu ısrar, hem serginin başlığını hem de Linklater’ın malzemelerinin bazı daha sosyal yönlerini açıklıyor. Çadır kapak resimleri – çapı 20 fite kadar olan ve kazık halkaları, merkezi duman kanatları ve kapı oyukları içeren, birbirine dikilmiş keten panellerden oluşan yarım daireler; temas öncesi geometrik desenler ve büyük ölçüde bunların yerini alan Avrupa çiçek desenleri ile basılmıştır; ve dönüşümlü olarak katlanmış, asılı veya dökümlü olarak sergileniyor – Ojibwe sanatçısı tarafından kendisine tanıtıldığı şekliyle sumak, karahindiba, kara ceviz, demir oksit ve diğer bölgesel kaynaklı mineraller ve pigmentlerden elde edilen boyalarla renklendirildi. Uzun Kiriş. “Kederin çağrıştırdığı” anıtsal heykelde kullanılan fidan direkleri – merkezinde, yeşil buzdolabının üzerinde, bir el arabasının üzerinde, bir nakliye paletinin üzerinde bulunan başlıklı heykel duruyor – Dokis First’e bağlı arkadaşların yardımıyla toplandı ve hazırlandı. Ulus; MCA’da izlenemeyen bir video, sanatçı ve oğlu Tobias’ın bestelediği bir partisyon eşliğinde yapının ortasında hareket eden aile üyelerini gösteriyor. “Gitmeye çalıştığım yer”deki bir giysi rafına asılan çakal postu, Linklater’ın büyükanne ve büyükbabasının bir zamanlar kürk sattığı ve geniş ailesinin üyelerinin de satmaya devam ettiği, North Bay’de köklü bir işletme olan Fur Harvesters Auction’dan satın alındı. Galeri girişinin/çıkışının üzerindeki duvarda gösterinin ikinci yarısında oynayacak olan meditatif sessiz ve yavaş bir film olan “Modest Livelihood”, Linklater ve Dane-Zaa sanatçısı Brian Jungen’in Jungen’in amcası yaşlı Jack Askoty ile geyik avlamasını konu alıyor. kuzey Britanya Kolumbiyası’ndaki Dane-Zaa topraklarında.

Gösterinin ilk yarısı boyunca oynatılan video “Cape Spear’da Gün Doğumu” da toplulukla etkileşime giriyor – ancak bir topluluk uzun süre önce ortadan kayboldu. Görseller basit, sadece gün ağarırken bir burnun kayalık kıyısına çarpan dalgalar, yine de konum başka bir şey değil: Newfoundland’ın en ucu, hatta tüm kıta, başlangıçta Beothuk halkının yaşadığı yerdi. Avrupa yerleşimini giderek genişleterek iç kesimlere göç edin ve 1829’da neslinin tükendiğini ilan etti. Yerlerini yeniden işgal eden Linklater, bu gerçeği Cape Spear Wikipedia sayfasında Aborijin halkı hakkında anlamlı bir dil eksikliğini gidermek için kullanmaya çalıştı. bu müteakip anlaşmazlık sayfaya yaptığı eklemenin alaka düzeyi hakkında kendisi, site yöneticileri ve diğer gönüllü editörler arasında – defalarca ve sonunda silindi – Yerli bakış açılarının bastırıldığı sistemik yolları bu kadar açıklayıcı olmasaydı komik olurdu.

Linklater, Batılı kurumlar tarafından Yerli Kuzey Amerikalılara karşı uygulanan şiddeti en açık şekilde – soğukkanlılık ve dokunaklılığın iç karartıcı bir karışımıyla – Yerli eserlerin uzun süredir yabancılar tarafından toplanma biçimlerine yanıt veren projelerde ortaya koyuyor. Burada en hayaletimsi, en berbat kopyalar var: maskelerin, kapların, bir heykelciğin ve bir kültür karmaşasından mini bir totem direğinin kirli beyaz ABS plastik versiyonları, dikişlerle lekelenmiş, üzerine yerleştirildikleri masaların aynalı yüzeyleriyle ikiye katlanmış. dizilir. Utah Güzel Sanatlar Müzesi’ne ait olan orijinaller, son derece tipik uygulamalardan geçmiştir: bireysel yazarlık asla kaydedilmemiştir, kabileleri tarafından canlı kabul edilen nesneler ölü gibi saklanmıştır, farklı kültürler basit kültürel kategorilerde gruplanmıştır. Linklater’ın kötü kopyaları, müzelerin ve koleksiyonerlerin ilginç nesnelerin peşinde uzun süredir sürdürdükleri yabancılaşma ve kaybı kaydettikleri için kimsenin kendini daha iyi hissetmesini sağlamayacaktır.

annemin yanındaSeattle’daki Frye Sanat Müzesi’nde görücüye çıkan , MCA’nın Yerli bir sanatçıya adanan ilk kişisel sergisi olma özelliğini taşıyor. Bu çok gecikti ve Chicago’da eşzamanlı olarak iki harika küçük gösteri ile iyi bir şekilde tamamlandı: Marie Watt: Gökyüzü Işıkla Dans EdiyorKavi Gupta Galerisi’nde Seneca sanatçısının jingle-cone bulut heykellerinin harika bir sergisi ve Brenda Draney: Nehirden iç, Chicago Sanat Kulübü’ndeki Sawridge First Nation ressamının yedek, rüya gibi tuvallerinin bir incelemesi. Ancak kişisel sergiler, Amerikan sanat tarihinde eksik olan tüm Yerli seslerini kendi başlarına sağlayamaz – bunun için Yerli liderliğindeki gişe rekorları kıran anketlere şiddetle ihtiyaç vardır. Ve hem kitap hem de sergi biçiminde geliyorlar: Ağustos ayında DelMonico Books/BIG NDN Press yayınlayacak Yerli Bir HediyeChoctaw-Cherokee sanatçısı Jeffrey Gibson tarafından düzenlenen ve 60’tan fazla çağdaş Yerli yapımcının sanat eserlerinin yanı sıra röportajlar, denemeler ve sanatçı metinleri içeren 448 sayfalık nefes kesici bir sehpa kitabı. Ardından, Eylül ayının sonunda, Toprak Atalarımızı Taşıyor: Yerli Amerikalıların Çağdaş Sanatı usta Salish/Kootenai Nation sanatçısı Jaune Quick-to-See Smith’in küratörlüğünde, Washington DC’deki Ulusal Sanat Galerisi’nde açılacak. Güderi tavan sonsuza dek kırılmasın.

annemin yanında 3 Eylül’e kadar Museum of Contemporary Art Chicago’da (220 East Chicago Avenue, Chicago, Illinois) devam ediyor. Serginin küratörlüğünü Seattle’daki Frye Art Museum’un baş küratörü Amanda Donnan üstlendi ve MCA’da Carla Acevedo-Yates tarafından düzenlendi. Iris Colburn ile.