Cristin Tierney’de Victor Burgin

1967’de Victor Burgin, bir çift dizin kartına bazı talimatlar yazdı: “Yerde 1×21 birim boyutlarında bir yol fotoğraflandı. Nesnelerin gerçek boyutlarına göre basılan fotoğraflar ve görüntülerin nesnelerle mükemmel şekilde uyumlu olması için zemine yapıştırılan baskılar.” O aradı fotopat, parçayı ilk olarak İngiltere’nin Nottingham kentindeki bir arkadaşının evinin kaba sert ağacında gerçekleştirdi. Borges tarzında bire bir harita olan çalışma, bir tür Kavramsal podyum görevi gördü ve yeni site özgüllüğü, özdüşünümsellik ve kaydileştirme stratejilerini test etti. Harald Szeemann’ın çığır açıcı “When Attitudes Become Form” adlı kitabının 1969’daki Londra ayağına dahil edilmesiyle kanona hızlı bir şekilde girmesine rağmen—fotopat nadiren reenkarne olur; New Yorklular bununla en son 1971 Guggenheim Uluslararası Sergisi’nde, müzenin spiral beton rampasında kurulmuştu.

Şimdi, fotopat sonunda samimi, kurumsal olmayan bir ortama geri döndü ve metinden görüntüye algoritmalar tarafından oluşturulan simülasyonlarla dolu bir dünyada şaşırtıcı bir önsezi sağladı. Seksen yaşındaki sanatçının gözetiminde tasarlanan bu bir buçuka otuz bir buçuk fitlik versiyon, Cristin Tierney’nin küçük, cumbalı pencereli odasını çapraz olarak ikiye bölüyor (büyük bir versiyonun boydan boya kesildiğini hayal ettim. New York Federal Plaza, à la Serra’s Eğik Yay). Ziyaretçiler, mat yüzeyli ve önceki yinelemelerin aksine, renkli inkjet baskılı görüntü akışının etrafında dolaşmaya veya üzerinde adım atmaya teşvik edilir. Burgin, kelimelerin ve imgelerin karşılıklı bağımlılığı hakkında ikna edici bir şekilde yazmıştır; ikisi de sonunda ihanet eder fotopat, sergiden sonra her zaman yok edilir. David Campany’nin bu parça üzerine yazdığı son kitabında belirttiği gibi, fotopat– Elisabeth Bernstein’ın bu gösteri için, görüntünün çam zemininde biriken gün ışığının üzerine bir gölge gibi düştüğü güzel yerleştirme çekimi gibi – işin kendisinden ayrılmaz hale geliyor. Theseus’un gemisinin kalasları gibi, Burgin’in limonu da sonsuza dek gerçeklik ve temsil, yeniden inşa ve boşluk arasında asılı kalır.

— Zack Hatfield