Bir mikroskobun küçük merceğinin altında, en büyük insan organı geniş ve karasal hale gelir. Cildin zar zor algılanan özellikleri aşırı büyük hale gelir: Kırışıklıklar dağ gibi görünür, küçük delik yaraları mağara gibi görünür ve pul pul yamalar tarih öncesi bitki örtüsünün yapraklarını andırır. Şüphelenmeyen bir izleyici, bir avucun veya yanağın bir kısmının manzara olduğunu varsaydığı için affedilebilir.
Alejandra Moros’un yağlıboya tablolarında olan tam olarak budur. Sanatçı, konularını sık sık o kadar aşırı yakın plan yapar ki, ölçekleri ve konturları kasıtlı olarak, gerçeküstü bir şekilde belirsizleşir: Bu çapraz desenler bir parmağın kırışıkları mı? Bu bir kulağın halkası mı, yoksa bir deniz kabuğunun içi mi? Bir resimde doymamış bir sivrisinek var ama neyin veya kimin üzerine konmuş? Moros’un Spinello Projects’teki sergisinin başlığı “Dilin Ucu, Burun Köprüsü”, resmettiği insanlara ve gündelik nesnelere atıfta bulunuyor ama bunlar tamamen dönüşmüş durumda. Hiperrealist tuvalleri, bir kolyenin boncuklarını okşayan bir tırnağın resminde gördüğümüz gibi, kendisinin ve çeşitli yakınlarının fotoğraflarına dayanıyor (Yukardantüm çalışmalar 2023) veya kulağın içinden geçen birkaç saç teli (Seçilecek Kemik). Gerçekten de konuları bizim için bilinmiyor ama onları işlemedeki özeni bariz ve elle tutulur.
Bu çalışmalarında Moros, maviler, yeşiller, griler ve gün batımı pembesinden oluşan oldukça tek renkli bir palet kullanıyor ve ardından kuru bir fırça ile yüzeylerini düzeltiyor. Efekt yumuşak bir pus oluşturur: Öpücük için eğilmeden önce gözlerinizi kapattığınız o ana benzer, birine o kadar yakın olduğunuzda bedenlerinizi ayıran sınırlar tuhaf ve güzel bir şekilde belirsizleşir. İnsanlar -kalbimize en yakın tuttuklarımız bile- genellikle gizemlidir. Ancak Moros’un inkar edilemez bir şekilde açıkça belirttiği gibi, bizi başkalarına bağlayan derin sevgiler, en küçük anlarda bile dünya kadar büyük gelebilir.
— Monica Uszerowicz
Kaynak : https://www.artforum.com/picks/alejandra-moros-90580