427 Galeri’de Ēriks Apaļais

Sanatçı Ēriks Apaļais, on yılı aşkın bir süredir otobiyografinin sınırlarını araştırdı. Kişinin kimliğini anlatı yoluyla geriye dönük olarak inşa etme arzusuna olan bu ilgi, resimlerini kendini yansıtma semantiğine daldırır. “Posta Kutusu No. 12” sergisi, küratör Katerina Gregos’un “Anı Nesneleri” olarak adlandırdığı, sanatçının postanenin kargaşası sırasında yaşadığı Riga’ya bitişik Babīte cemaatinin atmosferini ve iç işleyişini çağrıştıran yüzen hatıraların bir takımyıldızını sunuyor. -Sovyet 1990’lar. Bugün kasıtlı olarak çocuksu peri masalları tarzında yeniden yorumlanan bu resimlerde tasvir edilen anılar – çoğu bahçede kardan adam yapmaya bağlı – sanatçının, kız kardeşinin, annesinin, eşinin portreleri de dahil olmak üzere daha kişisel unsurlarla harfleri ve sembolleri birleştiriyor. , ressam Amanda Ziemele ve ardıç dalının soyutlanmış formunda görünen babası. Üretilen his, bir kelimeyi ararken konuşma mücadelesine benzer.

Daha önce, Apaļais’in resimleri düz, mat bir yüzeye sahip olma eğilimindeydi, genellikle tek renkli siyah veya gri tonlardaydı ve üzerinde dilbilimsel ve ikonografik öğeler havada uçuşuyor gibi görünüyordu. Burada, arka plan daha gevşek, fırça darbeleri biraz daha vahşi ve dağınık hale geldi. Ancak en belirgin şekilde değişen ön plandır. gibi işlerde Otoportre2022 ve Posta Kutusu No. 12 (Noel Baba), 2022’de ressam, kendisini ve yakın ailesini, yemek tabakları kullanılarak tuval üzerine çizilmiş iki daire olarak kavramsallaştırılan gövdelerin üzerine gerçekçi bir şekilde işlenmiş kafalarla kardan adamlar olarak tasvir ediyor. Apaş, sanatçının soyadının kökü, Letonca’da “dairesel” anlamına gelir. Tamamlayıcı daha küçük kompozisyonlar, sevimlilik ve ölçek bakımından farklılık gösterir. İçinde Noel2020, büyük boy çilekler bir köknar ağacının yanında dinlenirken, İlkbahar2022, minicik bir tavşanı bir kavak dalı ile çiftleştiriyor. Kültürel ve kişisel bağlam tarafından önceden belirlenmiş ancak didaktikten arındırılmış bu, doğrudan ifade ettiğinden daha fazlasını öneren bir çalışma bütünüdür. Apaļais’in eserlerini kaplayan motifler, sanatçının sürekli değişen otobiyografik kayıtlarında gezinmekte artık rahat görünüyor.

— Zane Onckule